Od modlitw do ziołolecznictwa
Medycyna chińska ma długą i bogatą historię, sięgającą ponad 3000 lat wstecz. Jej początki wiążą się z epoką dynastii Shang (1766-1122 p.n.e.), kiedy to choroby przypisywano złym duchom i uważano, że jedynym sposobem na ich usunięcie jest modlitwa do przodków i odpowiednie rytuały.
W początkach następnej dynastii, Zhou (1122-770 p.n.e.), zaczęto stosować zioła w leczeniu, ale nadal dominowało przekonanie, że najlepszą metodą jest modlitwa i egzorcyzmy. W tym okresie pojawiło się hieroglificzne pojęcie „medycyny”, które łączyło hieroglif oznaczający „taniec” z kluczem oznaczającym „zioła”. Ten hieroglif pojawia się często w księgach prekonfucjańskich, takich jak Księga Zmian i Księga Pieśni.
W Księdze Pieśni można znaleźć liczne poematy, w których wspomina się o dziewczynach zbierających zioła lecznicze na brzegach rzek. Te wczesne wzmianki o ziołach i ich leczniczych właściwościach wskazują na to, że ziołolecznictwo było jedną z pierwszych form medycyny chińskiej.
Z czasem chińscy lekarze zaczęli gromadzić wiedzę na temat różnych ziół i ich właściwości leczniczych, tworząc pierwsze kompendia ziołowe. Jednym z najstarszych i najbardziej znanych jest „Shennong Bencao Jing” (Kompendium leków roślinnych Shennonga), które powstało prawdopodobnie w okresie dynastii Han (206 p.n.e.-220 n.e.).
Mimo że z czasem medycyna chińska stała się bardziej zróżnicowana i skomplikowana, ziołolecznictwo pozostało jedną z jej podstawowych form i jest nadal szeroko stosowane w Chinach i na całym świecie.
