Od pojedynczych ziół do skomplikowanych mieszanek
Medycyna chińska, znana również jako TCM (Traditional Chinese Medicine), ma bogatą i długą historię, która sięga tysięcy lat wstecz. W okresie dynastii Zhou (1122-256 p.n.e.) leki były przeważnie przygotowywane w postaci wywarów z pojedynczych ziół. Jednakże pod koniec panowania tej dynastii chińscy lekarze zaczęli eksperymentować z mieszankami różnych ziół, co doprowadziło do powstania nowych, bardziej skutecznych leków.
Dwa najstarsze klasyczne dzieła medyczne, Huangdi Neijing (Kanon medycyny Żółtego Cesarza) i Shennong Bencaojing (Kompendium leków roślinnych Shennonga), nie powstały w czasach ich rzekomych autorów, ale ponad dwa tysiące lat później. Kanon medycyny został napisany w IV wieku p.n.e., a inne teksty powstały w II-I wieku p.n.e., w okresie panowania Zachodniej Dynastii Han (206 p.n.e.-25 n.e.). Zawierają one już w pełni ukształtowane teorie filozoficzne i medyczne, metody diagnostyczne, zalecenia dotyczące profilaktyki i sposobów leczenia, a także informacje o lekach i akupunkturze.
Kompendium Shennonga zawiera informacje o 362 lekach roślinnych, zwierzęcych i mineralnych, znanych i wykorzystywanych w tym czasie w Chinach. Warto zwrócić uwagę, że współczesna Wielka encyklopedia leków chińskich zawiera 5767 pozycji, w tym niemal wszystkie leki z Kompendium Shennonga, które należą do najczęściej stosowanych i najwyżej cenionych leków TCM.
W ciągu wieków chińscy lekarze kontynuowali rozwój i doskonalenie medycyny chińskiej, tworząc nowe mieszanki ziół, opracowując nowe metody diagnozowania i leczenia chorób, a także integrując elementy innych systemów medycznych, takich jak akupunktura, masaż i ćwiczenia fizyczne. Dziś TCM jest szeroko stosowana na całym świecie i uznawana za skuteczną metodę leczenia wielu dolegliwości, od bólu głowy i alergii po choroby serca i nowotwory.
