Pionierzy medycyny chińskiej
Medycyna chińska ma bogatą historię, pełną wybitnych lekarzy, którzy wnieśli znaczący wkład w rozwój tej dziedziny. Od czasów starożytnych Chińczycy poszerzali i uzupełniali wiedzę o medycynie i jej filozofii, tworząc podstawy tradycyjnej medycyny chińskiej (TCM).
Jednym z pierwszych znaczących lekarzy w historii TCM był Bian Que (407-310 p.n.e.), który uważany jest za pioniera medycyny i akupunktury. Bian Que wprowadził do praktyki pierwsze zasady leczenia chorób kobiecych i dziecięcych, a także rozwinął techniki diagnozowania chorób.
Innym znaczącym lekarzem był Zhang Zhongqing (ok. 150-219 n.e.), autor traktatu o chorobach z gorączką zatytułowanego Shanhanlun (Dyskusja o febrach). Zhang Zhongqing dzielił choroby na sześć rodzajów i jako pierwszy zalecał leczenie nierównowagi yin i yang. Jego praca była bardzo wpływowa i miała duży wpływ na rozwój TCM.
Słynnym chińskim chirurgiem był Hua Tuo (141-208), który był znakomitym chirurgiem, choć jego osiągnięcia znane są jedynie za pośrednictwem jego uczniów, gdyż on sam zmarł w więzieniu, a wszystkie jego dzieła zostały spalone. Hua Tuo stworzył także technikę anestezji, która umożliwiała przeprowadzanie skomplikowanych operacji.
Inni znaczący lekarze w historii TCM to m.in. Sun Simiao (581-682), który napisał ważny traktat o pediatrii i geriatrii, oraz Li Shizhen (1518-1593), autor słynnej encyklopedii medycznej Bencao Gangmu, która zawiera opisy ponad 1800 leków i substancji leczniczych.
